Foute boel. Rug zit vast. Verkeerde beweging gemaakt. Kan niet meer zitten. Niet meer rechtop staan. Dat wordt een paar dagen plat. Daarom even minder posts.

Vanavond was op NL 3 de eerste uitzending van TV7, de "opvolger" van Hertenkamp. Eindelijk weer eens TV om voor thuis te blijven!

Vanmiddag ben ik de stad in gegaan om een opvolger voor mijn pas geleden gestorven 17" te gaan zoeken. Een beetje scherm bleek al gauw €200, een beetje flatscreen minimaal €550 te kosten. Totdat ik bij een zaakje kwam - ik was er bijna voorbij gelopen - waar een HP L1510 flatscreen in de etalage stond. "DEMO" stond op het kaartje dat eraan hing. Maar eens naar binnen voor meer informatie. Na even naar het scherm gekeken te hebben sprak ik de uitbater aan. Hij vertelde dat het ding korte tijd in de winkel had gestaan om het verschil tussen normaal scherm en TFT aan de klanten te laten zien. Er was alleen dit exemplaar. De nieuwprijs was €719,00. Er zaten een paar vlekjes op de behuizing die hij er niet af had kunnen krijgen. De verpakking was onvindbaar. Als hij er €395 voor zou kunnen vangen, was hij tevreden. Ik knoopte dit in mijn oren en ging verder op prijzenvergelijkingstocht. Na twee winkels, waar ik niet vrolijker werd van de bedragen die gevraagd werden, besloot ik dat ik wel gek zou zijn als ik die HP niet ging halen. Met opgewonden tred spoedde ik me terug.
En nu staat-ie voor me. Een beeld om te zoenen. Sinds mijn laptop heb ik niet meer zo'n mooi rustig scherm gehad. Dank aan Dil voor het uitlenen van zijn 15" zodat ik niet twee weken verweesd en verdwaasd rond heb hoeven lopen.

Sinds één januari 2002 werk ik 36 uur. Dat wil zeggen: 4 dagen van 9 uur elk. Een godsgeschenk. Twee dagen op, een dag af; twee dagen op, twee dagen af. Ik doe het nu acht weken en ben volkomen verslaafd. Hoe heb ik het die vijf jaar hiervoor uitgehouden? Blijkbaar waren die 36 uur nominaal en 40 échte uren per week werken zo gek niet: ze resulteerden in 26 extra vrij dagen. Maar dat gevoel van vrijheid dat ik nu heb...
Liever toch de huidige regeling: I'm split in two, but I like it!

Na me de hele dag veel te veel - meer dan goed voor een gezonde arbeidsverhouding - aan de onkunde van collega's gestoord te hebben ga ik een uur later dan nodig was naar huis. Reparatie van grove fouten was nodig, maar de berichten op de radio dat de NS te lijden had onder wind speelden net zo hard mee in het besluit langer te blijven.
De routine van de dagelijkse-openbaar-vervoer-gebruiker laat me ook nu niet in de steek: ik kan zitten, terwijl anderen moeten blijven staan. Zolang ze er viriel en in de kracht van hun leven uitzien bied ik ze mijn plaats niet aan - een vaste regel. Gelukkig voor mij reizen ouderen en gebrekkigen niet in de spits.
In U. aangekomen besluit ik niet meer te gaan koken. Beter even langs die uitstekende chinees in de buurt, een schitterende ster in een verder asgrauwe straat. Al acht jaar voorziet hij me minimaal eens per negen dagen van een - als ik op de smaak af moet gaan - met onvoorwaardelijke liefde voorbereid maal. Een goede aanleiding om eens een dag hoofdzakelijk groenten te eten. Het afhaallokaal (meer kun je het met de beste wil van de wereld niet noemen) heeft een extra dimensie: het is de enige plek waar ik kennis neem van de inhoud van de Telegraaf, een krant waarvan ik de opheffing van het verschijningsverbod in 1949 nog steeds diep betreur. Ach, door zijn tegenvoeters te ontmoeten leert den mensch zichzelfe kennen, zullen we maar zeggen. "Als dat ontmoeten dan maar niet verder gaat dan via papier", denk ik er stiekem bij.
Tijdens eten let ik met half oor dito oog op TV. Op Nederland 3 kleine ego's drukmaken iets niet meer herinneren. Dat moet genoeg zeggen; mij wel in ieder geval. Uitbuikend laat ik het journaal over me heen komen. Lang geleden dat ik daar zo slaperig bij werd. Gelukkig meldt Erwin Krol zich te vroeg. In de voor hem zo typische net-niet-neerbuigende toon ("eigenlijk bent u allen debiel, van het ergste soort") vertelt hij opgewekt dat het weer de komende dagen niet veel vrolijker zal zijn dan vandaag. Meer kou, minder wind. "Voor wat hoort wat" hoor ik mezelf denken, voordat ik de TV uitschakel. Een lange minuut sta ik daarna als bevroren in de stilte van mijn woonkamer. Wat een rare dingen in mijn hoofd...
Plots daagt het me: ik heb afgesproken met J. in café Jan Primus. Met een beetje geluk is S. er ook, al wist hij bij uitnodiging nog geen uitsluitsel te geven over zijn komst. Snel jas aan, telefoon in de binnenzak en hup naar buiten.
Zo gauw ik buiten in de loeiende wind sta gaat mijn hoofd open. Ik word zachtje vooruit geduwd, terwijl een dame op fiets zichtbaar moeite heeft me tegemoet te komen. Wat een heelijk weer. Ik geniet van de tocht naar de geldautomaat. Blijf staan om te kijken naar het samenspel van geel en blauw licht dat de lucht vult, van uitbarstingen van bewegend wit licht tegen plafonds en veel te opzichtige gordijnen. Probeer een bange poes, weggekropen onder een auto, gerust te stellen. Ze luistert niet.
Tijdens het intoetsen van mijn pincode weet ik zeker dat ik de verkeerde code heb ingetoetst, maar de machine spuugt braaf buit. Geen tijd voor verbazing; op naar de kroeg!
Primus is mijn favoriete café. Gecombineerd met "stam-" vind ik het een raar woord: stamcafé ademt de betekenis van "is bijna dagelijks het tweede huis". Dat is Primus niet voor mij, nooit geweest. Andere kroegen zijn erger. De meeste café's zie ik liefst maar één keer. Te druk, te veel rook, te veel herrie, te weinig keus. Eerder vind je me thuis: eigen keus aan muziek, eigen keus uit drank. Primus is anders. Al meer dan twintig jaar wordt hier enkel geschonken: meer niet. Geen muziek, geen gokapparaten. Bier in overvloed, in verrasend grotere keuze dan in de meeste "gerenommeerde" biercafés. In studietijd (vooral met M.) kwam ik hier wekelijks, tegenwoordig hooguit eens per maand. Dat is aan cafébezoek genoeg.
J. (doet sinds drie weken aan comorbiditeit) en S. zijn al aanwezig. De een zit aan de lange tafel, de ander plaatst zojuist een bestelling aan de bar. Ik ben mooi op tijd. Een interessante avond ontspint zich. We praten over werk, over de rattigheid van mensen, over verlangen, liefde en gevoelens van gebrek daaraan. Ieder zingt zijn eigen litanie: vertelt wat hem dwars zit, wat hem tegen staat, wat hem ergert. Verschillende keren denk ik "Verstaan ze me, begrijpen ze wat ik probeer over te brengen?" Steeds heb ik aan schittering in oog, wijze van oogopslag, schouder- en armhoudig genoeg als antwoord. Woorden zijn niet nodig als je elkaar kunt lezen.
Ik ben compleet op mijn gemak. S. kiest voor zichzelf een Cantillon kriek.

Drie beloftes heb ik gemaakt: 1. Ze zijn welkom voor rondleiding waneer ze maar willen; 2. Ik neem ze mee naar feest 30-03-2002; 3. Tijd voor herentref - bij mij.

Heavy weather van Weather Report (1977)

Het is op een dag na precies twaalf jaar geleden dat er een enorme storm woedde. Op 25 januari 1990 haalde de wind 108 kilometer per uur (windkracht 11). Toentertijd werd het openbaar vervoer stevig ontwricht. Daar had ik last van: ik was tijdelijk verantwoordelijk voor de distributie van de NRC en het Parool in W., waar ik toen woonde. De kranten werden later dan gewoonlijk bij mij thuis afgeleverd. Ikzelf en twee anderen moesten die dag bezorgen. We hebben nog staan discussiëren of het wel veilig was de rondes te rijden. Als echte jongens van Jan de Wit zijn we uiteindelijk op pad gegaan, de vliegende storm trotserend op onze fietsjes, met de glimmend zilveren NRC-tas achterop, de flappen gevaarlijk klapperend. Ik herinner me dat R. (toen al erg mager) de volgende dag vertelde door een zware windstoot even opgetild te zijn: vliegen met je fiets. E.T. was er niets bij. 's Avonds werd ik door verschillende abonnees gebeld: niet om te klagen dat ze geen krant hadden ontvangen, maar om hun dank over te brengen dat wij, trouwe bezorgers, ondanks het gevaarlijke weer onze abonnees niet in de steek hadden gelaten.
Met oud & nieuw, de tijd van het fooien ophalen, was iedereen het alweer vergeten.

De held van de dag heet Theo. Dank je Theo, je tip werkte uitstekend!

De trein is mijn rust, mijn dagelijkse dutje. Twee keer per dag slaap ik een beetje bij. Achtendertig minuten heen, achtendertig minuten terug. De trein vormt de overgang naar een andere werkelijkheid: na de heenslaap de werkwereld, na de terugslaap de leefwereld. Ik ben wel tevreden met mijn schizoïde bestaan. Nu ik deze routine al vijf jaar volhoud, val ik al in slaap zodra ik een oranje bank zie.
Af en toe word je wakker geriedeld doordat de een of andere bozo het nodig vond een verkrachting van een overbekend klassiek deuntje op het hoogste octaaf en het hoogste volume in zijn telefoon te programmeren. Daar wen je aan. Vervelender is het optreden van de Blue Brothers, die immer als een pas-gekliefde Siamese tweeling dicht op elkaar opererende uniformfetishisten, die er een sadistisch genoegen in lijken te scheppen je wakker te schudden, alleen maar om te vragen naar een vervoersbewijs. Alsof ze na al die tijd nóg niet door hebben dat ik een jaartrajectkaart bezit (u ziet het: ik ben een hartstochtelijk voorstander van het "rondje om de kerk"). Ook die onderbrekingen zijn overkomelijk. Ze komen me niet elke dag lastig vallen en als ik echt diep weggezakt was, val ik na een korte pauze gewoonlijk snel weer in slaap, alsof er niets gebeurd is.
Vandaag is het echter anders. Vandaag geen blauwe malloten. Vandaag geen opzichtig biep-biep-bierlepiep.
Vandaag is er Peter.
Peter is aardige jongen. Peter is intelligent. Peter is modern. Peter vindt het allemaal te tof. Peter heeft ideeën. Peter is klantgericht. Peter spreekt zijn talen. Peter gaat scoren. Peter werkt voor Alberon Railcatering (je weet wel, die opgeschoten tuinkabouters in houthakkerskostuum, die met een ware verachting voor de middelpuntvliedende krachten die er in een trein heersen, een rechtopstaande loden doodskist op wieltjes door het gangpad voortduwen waar ze van dat typisch geurende lijkwater uit schenken).
Al voor het vertrek kondigt Peter zijn aanwezigheid aan. Dat hij iedereen aan boord welkom heet. Dat er genoeg plaats is voor iedereen als iedereen maar netjes naar achter door wil lopen. Peter somt met gladde stem soepeltjes de stations die deze trein vanaf het vertrek zal aandoen, zonder fouten, in de juiste volgorde op. "Zou hij het ook alfabetisch kunnen?", gonst het door mijn hoofd. Veel tijd om bij die gedachte stil te staan is me niet gegund. Al het voorgaande bleek slechts inleiding. Peter begint een schier eindeloze opsomming van vochtig en hartig, van alles wat zijn hoorn des overvloeds ons, moede reizigers, te bieden heeft. Straks, als hij langskomt, zal Peter al dat goeds over ons uit kunnen storten. Ik zie de tevreden gedachte van mijn overbuurman in het opkrullen van zijn mondhoek: "Het is maar goed dat ik even de tijd krijg om over mijn keuze na te mogen denken." Voor de zekerheid herhaalt Peter zich in het Engels. Een rilling vaart door de wagon.
Vijf minuten later stopt de trein op het eerste (en mijn enige) tussenstation. Meer forensen stappen in. Ik ben intussen in een lichte slaap gesukkeld. Veel meer is me niet gegund: Peter roert zich opnieuw. Met de aanhef "Voor de mensen die net instapten" begint hij zijn hele verhaal van voren af aan opnieuw op te dissen. Ik ben op slag klaarwakker. En ik niet alleen: de wagon gromt van ergernis. Een paar banken verder doet een meisje moeite haar plezier verborgen te houden.
Als Peter dan eindelijk op drie kwart van de reis verschijnt, keurt niemand hem een blik waardig. Wanneer hij de wagon onverrichterzake heeft doorkruist en achter de schuifdeuren buiten gehoor is verdwenen, hoor ik achter me: "Zeker ontslagen op twaalf september".
Instemmend gegrom en gelach vullen de wagon.

Met een boxershort in een strakzittende broek op een skai-leren bank gaan zitten.

Van 1939 tot 1994 hebben de Nederlandse gemeentes de bevolkingsregisters bijgehouden op zogenaamde persoonskaarten. Elke Nederlander had zo'n kaart, plus een schaduwkaart. Op die kaarten werden, naast de persoonlijke gegevens als naam, geboortejaar, -datum, religie en beroep, ook de adresgegevens vastgelegd. Wanneer je verhuisde bleef de schaduwkaart achter bij de gemeente waar je uit vertrok en werd de originele kaart doorgestuurd naar de gemeente waar je je vestigde. Bij overlijden werd de originele kaart doorgestuurd naar het Centraal Bureau voor de Statistiek. Vanaf 1994 bestaat deze praktijk niet meer in papieren vorm: de registratie wordt sindsdien opgenomen in de (digitale) Gemeentelijke Basisadministratie.
Zojuist heb ik met collega's een bezoek gebracht aan het depot van het Centraal Bureau voor Genealogie. Daar zijn de zes miljoen persoonskaarten na verwerking door het CBS ondergebracht.
Binnen de kortste keren had ik de kaart van mijn moeder te pakken. Veel was me al bekend, op een paar adressen uit haar jeugd na. Alleen wist ik niet dat dokter A. destijds de aangifte van overlijden heeft gedaan.
Altijd gedacht dat mijn vader zich voor die trieste taak naar het gemeentehuis had moeten slepen.

Normaal gesproken slaap ik waardeloos in de nacht van zondag op maandag. Doordat ik de twee voorgaande nachten weer aan het voor mij zo veel natuurlijker voelende nachtritme heb kunnen ruiken, zit ik zondagnacht vaak langdurig rechtop in bed. Het lezen van saaie boeken of oude kranten werkt soms, glaasje whisky als nightcap helaas alleen bij grote hoeveelheden - dus geen optie. Geen van beide heb ik gisteren gedaan en ziet: een slaap als die der doden overmeesterde mij. Daarom moet ik nu rennen: een uur te laat wakker geworden!

Ina Mijling weet het helemaal:
Als je een verzoek krijgt van iemand die een slechte geest in huis heeft of een eenvoudige klopgeest, dan kun je die geest op de volgende manier verwijderen: je vult de hele ruimte met jouw energie, de geest zal zich zo plat mogelijk maken, maar dat helpt hem niet. Vervolgens schuif je hem via de deur of zo naar buiten.
Dat ik plat kan zijn, okee, zo nu en dan, uit eigen keuze. Maar via de deur of zo naar buiten schuiven?

Een beetje Polter verdient het dat de deur netjes voor hem opengehouden wordt!

Twee wetten van het apparaatbezit:
1. kapotgaan doe je niet alleen
2. als je openschroeft, alleen om er even in te kijken en de stof eruit te blazen, blijk je meester-reparateur

Motto van de dag: Binnen zonder kloppen? Neem dan wel je schroevendraaier mee!

Over "kloppen" gesproken:
Geest boven gestel
mind over matter
Kop en stel
Kloppen maar!

Met de hulp van Ton (dank je Ton!) heb ik mijzelf zojuist opnieuw geboren laten worden door mijn bestaan rond te bazuinen op het net. Meta-gegevens in de header gezet, netjes veldjes met gewenste gegevens gevuld bij verschillende weblog-sites, ja zelfs Nedstat aan de pagina gekoppeld.
De komende weken zullen vooral in het teken staan van het meester worden van HTML - het uitwerken van de vorm dus. Wat er aan inhoud komt? Dat valt te bezien.
Als het maar klopt.

Stel: je bent als communicatie-deskundige werkzaam op het Ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties. Een van de bewindslieden, minister Roger van Boxtel (Grotestedenbeleid), heeft al vroeg de "importantie van het Internet als communicatiemiddel naar de burger toe" onderkend en ook nog eens hoog op de agenda gezet. Jij krijgt de opdracht BZK zichtbaar te maken op het net. Waar kom je dan mee?

Juist.
Met een filmpje.

En dan krijg je opeens van de electronicavakman ("of u nog wel even de €30 onderzoekskosten wilt komen afrekenen?") telefonisch het bericht dat je oude getrouwe 17" niet meer te repareren is...
Het blijft aanmodderen met de financiën op de deze manier. Lang leven het kapitalisme van de korte levensduur!

langzaam
langzaamaan
breekt het licht door
in het beneveld gemoed

en wordt de pagina beter om aan te zien

Wat een shitprogramma
had ik eindelijk eens een heel stuk geschreven,
geredigeerd
&
was ik ook nog eens tevreden,
dacht ik een echte start te maken,
gooi ik alles weg doordat ik "niet meer verbonden" ben met Blogger

Al doende leert men

Dames Heren ook, vandaag schafte ik mij een CD aan waarbij ik tijdens & na luisteren dacht: hoe hoog in de top weet-ik-veel van platen die de laatste 5 jaar zijn uitgebracht zal-ie eindigen?
Daarom hierbij die top weet-ik-veel:

Banabila - Voiz noiz - 2000
Cinematic Orchestra - Remixes 1998-2000 - 2000
Cybophonia - Cybophonia - 2000
Extended Spirit - Solid water - 1999
Fila Brazillia - Power clown - 1998
Funki Porcini - Zombie & the Jerry van Rooyen remixes - 2000
Jazzanova - Jazzanova EP no. 2 - 1998
Jimpster - Messages from the hub - 1999
Kid Loco - A grand love story - 1998
Kings of Convenience - Quiet is the new loud - 2001
Koop - Waltz for Koop - 2001
Lounge Lizards - Queen of all ears - 1998
LTJ Bukem - Journey inwards - 2000
Mehldau, Brad - Songs : The art of the trio volume three - 1998
Minus 8 - Elysian fields - 2000
Moss - East coast chip shop - 1999
Orb - Orblivion - 1997
Photek - Modus operandi - 1997
Pompougnac, Stephane - Costes : La suite - 1999
Radiohead - Kid A - 2000
Radiohead - Amnesiac - 2001
Residents - God in three persons - 2000
SFeQ - SFeQ 3000 - 1999
Steely Dan - Two against nature - 2000
Thievery Corporation - The mirror conspiracy - 2000
Tobin, Amon - Supermodified - 2000
Underworld - Everything, everything - 2000
United Future Organization - Somewhere/Labyrinth - 1999
Various - Sty wars - a collection of Pork medallions - 1998
Various - The future sounds of jazz vol. 5 - 1998
Various - Wallpaper - 1999
Various - The future sounds of jazz vol. 7 - 2000
Various - Naked Music presents Bare Essentials : Volume One - 2000
Various - Hed Kandi presents Deeper : Limited edition sampler vol. 2 - 2001

einduitslag: Cornelius - Point - 2002 komt bovenaan.

Daar is-tie dan. Nadat ik maanden geleden voor het eerst van het fenomeen Weblog vernam nu maar eens in het diepe gesprongen. Eerdere pogingen tot het bijhouden van dagboeken zijn alle jammerlijk mislukt. Het is nu meer mijn bedoeling dit blog te gebruiken als verzamelbak van dingen die ik meemaak, opmerk, tegenkom; als uitlaatklep voor dingen waar ik me over verbaas of opwind, als uithangbord voor dat wat ik mooi vind en - daarom - verspreiding behoeft.
En als plek om (al dan niet compleet verzonnen) verhaaltjes kwijt te kunnen.

Let's have a ball!