[Pornografie anno 1940]




[plaatjes opklikken naar leesbaar]

[NA 2.09.41.20 Rijksbureau betreffende de Bestrijding van de Handel in Vrouwen en Kinderen en van de Handel in Ontuchtige Uitgaven, (1910) 1914-1940 (1962) inv.nr. 9 - map 138]

Men vraagt zich af waar vele uiterst lichtzinnig gekleede bakvisschen hun begrippen van betamelijkheid hebben gelaten.

Niet dat ik zo'n zuigerd voor statistieken ben, maar morgen gaat de Klopgeest over de 10.000 bezoeken heen. Buurman R. zei tegen me: "Dat is toch mooi, 20.000 oogballen?".
Nou vertrouw ik in die hele Nedstatbende niet zo erg - als je het vergelijkt met andere meelopende tellers lijkt er weinig van te kloppen. Maar zoals R. zei: "Dat wordt dan weer mooi opgeheven door de bezoeken van blinden en mensen met één oog".
En ach, waarom zou ik niet vragen om een screenshot van de 10.000ste?

Dadelijk komt mijn "nieuwe baas", Cees van Leeuwen, bij NOVA uitleggen wat-ie van plan is met Media en Cultuur.
Ook al hoop ik dat-ie snel weer weg is - toch even opletten.

Voor mezelf: een Lite On LTD-165H DVD-spelertje. Dat wordt lekker prutten straks. Kan ik meteen de systeemkast eens echt goed schoonmaken.

Een dezer dagen in Utrecht? Vandaag begint het Boekenfestijn, dat duurt tot en met zondag.
Zaterdag in Groningen? Doe de 16de Zomer Jazz Fietstoer.
Beide evenementen worden geheel belangenloos opgefleurd met Klopgeest.

Via Couw kwam ik bij het volgende:

In een gesprek met de Volkskrant kondigt de minister voor Vreemdelingenzaken nog andere maatregelen aan. Hij wil een eind maken aan hulp van gemeenten aan uitgeprocedeerde asielzoekers en illegalen. Als gemeenten niet meewerken aan beleid dat democratisch is vastgesteld, dan zal het rijk ingrijpen en tot uitzetting moeten overgaan, zegt Nawijn.

De Vereniging van Nederlandse Gemeenten is verbaasd over de uitspraken van Nawijn. Volgens voorzitter Van den Berg is het de taak van de rijksoverheid om uitgeprocedeerde asielzoekers uit te zetten. Omdat dat in de praktijk zelden gebeurt, komen ze op straat terecht.

"Daardoor worden gemeenten gedwongen iets te doen, al was het maar om de openbare orde te garanderen. Als de rijksoverheid ervoor zou zorgen dat die mensen vertrokken, was er geen probleem." Van den Berg wijst er ook op dat illegalen onder verantwoordelijkheid van de Vreemdelingendienst vallen.

Wederom: veel geschreeuw - geen inzicht. Veel geblaat - geen kennis. Net als die gek van een Heinsbroek. Opdonderen, heren - ga thuis maar zitten lallen, waar alleen de honden je kunnen horen. Arme beesten.

Films, that is. Makes one think.

Soms zie je er - tot je schande - eentje over het hoofd. Daarom meteen in de Linkgeest opgenomen, deze link naar Fotogeert.

Woutertje Boskaboutertje wil wel baasje van het Partijtje van de Arbeid worden.
Slim, want Pim zou het zo gewild hebben.

Druk bezig de oncompleteerbare database op het Centraal Archief van de Bijzondere Rechtspleging te vullen met gegevens over NSB-ers, SS-ers, moffenmeiden, bunkerbouwers en een heel scala aan anderssoortige collaborateurs, luister ik naar Reality check van Tribal Tech (o.a. Scott Henderson op gitaar en Gary Willis op bas) uit 1995. Lang geleden dat ik die CD draaide, maar allejezus wat een fijne muziek.
Helemaal als je stapels data in te voeren hebt.

Allee ... Hop!
Op naar de zesentwintig eenmansfracties - gaan ze zeker ook nog ruzie maken over de namen: LPA, LPB, LPC, t/m LPZ.
Ik claim bij deze alvast VVPF (Volkspartij voor Vrijheid en Pim Fortuyn).

Nummer drie van de LPF, Jim Jansen van Raay, delibereerde gisteren in NOVA allerlei onzin over de Grondwet en probeerde met die kennis indruk te maken. Dat lukte niet - de man zette zichzelf alleen maar voor aap. Mooie boel, als een parlementariër en gewezen advocaat niet eens het verschil tussen de Grondwet en de organieke wetten weet.
Maar daar bleef het niet bij: even daarna bleek Jimmy helemaal niet bij het fractiebraad over wat te doen met Cor Eberhard aanwezig te zijn geweest, terwijl hij wel in zijn ijdeltuiterij daar tegenover de pers een standpunt over innam. Gelukkig vluchtte Jimmy toen in een onzinverhaal waar zelfs de grootste improvisator respect voor zou hebben: een loflied op het vermeend verlicht despotisme van Soekarno.
Stuur die man nou maar gewoon naar een opvangtehuis voor seniele bejaarden, dan kan hij daar samen met Ferry Hoogendijk fijn met autootjes gaan spelen, alles onder het goedkeurend oog van Heilige Vader Pim.

Aan A.noniem en bnoniem (beiden IP-adres 62.195.6.18): mail me even wie je bent, voordat ik je definitief uit de comments ban. Ik heb wel enig idee, maar weet het graag zeker.

Vandaag in dit theater: de ene LPF-er die de andere LPF-er voor populist uitmaakt.

LPF wil zwijgrecht verdachten afschaffen

DEN HAAG, 26 AUG. De Tweede-Kamerfractie van de Lijst Pim Fortuyn wil het recht van een verdachte om te zwijgen afschaffen. Als een verdachte toch niets zegt tijdens ondervragingen, moet een rechter dat mee kunnen wegen bij zijn uitspraak, wat eerder tot een veroordeling zou kunnen leiden.

"Als je niets te verbergen hebt, kun je gewoon een verklaring afleggen'', stelde Kamerlid Schonewille gisteren. Volgens Schonewille is het zwijgrecht ooit ingevoerd om martelingen te voorkomen en hoeven verdachten daar tegenwoordig niet meer bang voor te zijn. "Iemand moet zich daar niet langer achter kunnen verschuilen. Hij is niet voor niets verdachte. Hij moet meewerken aan een ongestoorde procesgang.''

Schonewille geeft toe dat een verdachte niet gedwongen kan worden om te spreken, maar het gaat hem "om het signaal''. De LPF'er zegt te spreken namens de fractie en niet uit te zijn op wraak op Volker van der G., die verdacht wordt van de moord op LPF-oprichter Pim Fortuyn.

Uitstekende redenering: iets afschaffen omdat je er tegenwoordig niet meer bang voor hoeft te zijn. Zó blijft het de wereld wel uit! Ik zal maar zo wijs zijn niets over de beweegredenen te zeggen.
Tjongejonge wat een eikel.

vandaag was Nestdag
en geen Postdag

[nou ja; allen hierheen!]

Las het net in de NRC: wiskundige Hendrik Lenstra loste een probleem op dat M.C. Escher zelf niet kon oplossen. De Universiteit Leiden weet er meer over te vertellen.

De plicht is volbracht, nu de was, de afwas en de schoonmaak nog.
En nu een whiskietje.

Aap Nawijn, mini-ster van Uitzettingsbeleid (LPF), heeft het plan gelanceerd Nederlands-Marokkaanse crimi-jeugd naar Marokko uit te zetten; ook als ze Nederlands staatsburger zijn. Vroeger noemden we dit soort praktijken "verbanning", dit soort domme plannen - die ten principale tegen de Grondwet indruisen - "achterlijk". Alle Nederlanders dienen op gelijke wijze behandeld te worden behalve dat groepje dat een andere etnische achtergrond heeft? Dat wordt als het crimineel gedrag vertoont de grens over gezet.
Maar ja, van zo'n opportunistische LPF-er (die gedwongen werd als baas van de Immigratie- en Naturalisatiedienst op te stappen) kun je niet veel beters verwachten.
Zou het lukken die man aan te klagen wegens discriminatie?

In 1930 werd ene J.H.M. uit A. 14 dagen opgesloten vanwege het verspreiden van onder andere de volgende tekst:

Groote Aanvaring

In den nacht op 7 en 8 Februari, had een groote aanvaring plaats tusschen de schepen Wilhelmina en de Hendrik.
De Wilhelmina dat mooie Hollandsche stoomschip gemaakt in den Haar en eerst heden in dienst gesteld, lag voor anker met het licht gedoofd.
Zij lag met haar achtersteven naar de kant zoo dat de Hendrik die met een vaart kwam aanzetten, haar niet kon ontwijken.
Hij trof haar in de voorsteven, en wel zoodanig dat de boegspriet van de Hendrik, tot in de waterlinie van de Wilhelmina doordrong. Na een korte poos kwam de Hendrik weer los. Het bleek dat zijn boegspriet hoewel niet beschadigd als geknakt langs zijn voorsteven hing. De Wilhelmina deinde verschrikkelijk en dreef onmiddelijk af, na eerst een gedeelte van de Hendrik te hebben overgenomen. De schade aan de Wilhelmina was hoewel niet ernstig, doch van dien aard dat de lading eerst na 9 maanden gelost kon worden.
Na men verneemt heeft de Hendrik geen schuld daar hij even voor de stoot gefloten heeft.

[Nationaal Archief 2.09.41.20 Rijksbureau betreffende de Bestrijding van de Handel in Vrouwen en Kinderen en van de Handel in Ontuchtige Uitgaven, (1910) 1914-1940 (1962) inv.nr. 2 - map 21]

Na schooltijd op een vrijdagmiddag, in het park tegenover de school, rookte ik in de late lente van 1987 met een paar klasgenoten mijn eerste sigaret. Stoer! - maar wat nog veel beter was: je ging er helemaal van draaien, werd een beetje van de grond getild, zo graag wilde het lichte hoofd als een ballon het luchtruim kiezen. Ik was net een maandje vijftien.
Dertien jaar heb ik welhaast onafgebroken doorgerookt. De initiële periode van één pakje shag per twee weken maakte al snel plaats voor steviger gebruik - eerst een korte tijd een buil per week, maar al snel gierden per week anderhalf tot twee pakjes door mijn longen. En wat moest ik er van hoesten, wat had ik een droge bek, wat werd ik elke herfst weer gruwelijk verkouden. En wat kwamen de katers hard aan - onnoemelijk veel harder dan zonder roken, maar dat wist ik toen nog niet.
Me terdege bewust zijnde van mijn ongezonde, luchtverpestende en geldverslindende hobby (dat je verslaafd bent zeg je niet zo snel van jezelf), rookte ik lustig door. Ook toen ik het steeds smeriger begon te vinden was er geen ophouden aan. Ik stapte zelfs over van het ene merk op een ander totdat ik dat nieuwe merk net zo smerig vond als het oude, om dat dansje daarna weer te herhalen. Zo'n potje verstoppertje met mezelf bleek ik bijzonder lang vol te kunnen houden.
Tot 15 augustus 2000. Samen met enige huisgenoten zat ik in de tuin te genieten van het heerlijke weer en mijn slechte gewoontes. Met buurman R. had zich een gesprek ontwikkeld waarin we elkaar duidelijk maakten dat het roken wel bijzonder smerig en ongezond was, dat we er eigenlijk mee op zouden moeten houden, maar dat we beiden wisten veel te zwak te zijn om te kunnen stoppen. Hadden we daar toch even buiten buurman D. gerekend, die ons voorstelde elkaar een vergaand aanzoek te doen: samen stoppen. Hij die het eerst zwichtte zou de ander de somma van vijfhonderd keiharde guldens moeten betalen, bij wijze van stok achter de deur. Na enige aanvankelijke twijfel gingen we deze weddenschap aan.
Bijna twee jaar ging het goed. Op Koninginnedag 2002 bleken we beiden gezondigd te hebben - en het mocht. Op de reünie van de middelbare school keken we smekend naar elkaar - en het mocht. Samen op het terras en later op het balkon - het mocht. Tot de kater weer toesloeg, de rochels zich weer meldden en we niet meer vol konden houden dat wij een niet-roken-afspraak hadden.

Sinds afgelopen zondag is ons contract hernieuwd.

heb je zo'n week dat je denkt: "Ja".

Minder dan een half uur nadat ik bij een rondleiding de originele handtekening van Hitler liet zien, komt Robbie Muntz (de associatie met Adolf is een beetje gratuit, maar wel erg voor de hand liggend) aan mijn balie om een Tros-kompas van x-jaar geleden. Helaas heb ik hem door moeten sturen naar de Koninklijke Bibliotheek, zodat ik niet de mogelijkheid kreeg te vertellen dat ik zijn bijdragen aan Waskracht ten zeerste kon waarderen. Of te vragen waar-ie nu aan werkt.

Harry Wijnschenk. Gelukkig.
Ik hoorde hem gisteren meteen liegen op zijn eerste persconferentie, en ik wist dat we voorlopig verzekerd blijven van optimaal LPF-genot. Van As leek me als fractievoorzitter een beetje te saai, dat kunnen we in deze politiek incorrecte tijden niet gebruiken.
Het leuke van de LPF is juist dat ze daar elke dag kans zien zichzelf in opspraak te brengen. Zelfs in de dufste komkommerweken zag ik me nog genoodzaakt het nieuws op de voet te blijven volgen, omdat er altijd wel ergens een LPF'er in het zwaard van zijn eigen incompetentie viel.
Vanmorgen hoorde ik op de radio een oud fragmentje van een discussie tussen Wijnschenk en vakbondsleider De Waal. "Vakbonden zijn volstrekt overbodig'', zei Wijnschenk. De discussieleider even later tegen Wijnschenk: "Waar baseert u dat op, dat de vakbonden geen bestaansrecht hebben?'' Wijnschenk: "Dat heb ik niet gezegd.''
Daaraan herkennen we de ideale LPF-leider: flink doen, maar nooit flink zijn. Bij Herben was het al een vaste gewoonte geworden: van alles roepen, en als er moeilijkheden door ontstonden 'de vijandige pers' de schuld geven.
Op zijn eerste persconferentie als fractievoorzitter kreeg Wijnschenk de vraag of hij Rien Boiten kende, de extreem-rechtse CP'86-genosse uit Den Haag. "Geen Ahnung'', loog Wijnschenk, en Mat Herben zat ernaast en knikte.
Even later hoorden we Boiten in Nova bevestigen dat hij de heren niet alleen kende, maar dat hij de LPF zelfs met twee andere heren had opgericht. Ze hadden er later op de avond nog bij Pim thuis op geklonken. Ook daarna was Boiten in het geheim voor Pim politieke adviesklusjes blijven verrichten: "Onderzoekjes, kleine analyses.''
Allemaal uiteraard 'in de geest van Pim', want dat wordt met de dag duidelijker Pim had een reuze ruime geest, waarin voor elk politiek dwaallicht plaats was, als het maar in het bezit was van een ongezonde dosis rechtse rancune. Het begint een indrukwekkende stoet te worden. Langendam, Dost, De Booij, Herben, Hoogendijk, Janssen van Raay, De Jong, Maas, Boiten allemaal vrienden van Pim. Zelf had Pim graag Winny de Jong als opvolger gezien, maar helaas werd Zijn geest hierin niet gehoorzaamd. Wat ze in de LPF-top gemeen hebben, is de bereidheid om niet alleen hun vijanden, maar ook elkaar de grond in te trappen. Hoe vaster hun goed, hoe harder hun voet.
Toen bekend werd dat Fortuyn met Boiten had samengewerkt, moest ik denken aan een anekdote van Ronald Giphart in zijn laatste boek. Hij had met Fortuyn in een tv-programma gezeten en ze praatten wat na. "Het gesprek kwam op de allochtonen. Fortuyn kraaide: in de buurt waar ik woon stelen ze allemaal (...) Ik heb een keer een Marokkaan gehad met zóóó'n lul. Maar hij ging er wel met mijn portemonnee vandoor.'' Giphart vervolgde in de Volkskrant: "Ik vond het een engerd, absoluut (...) Ik denk serieus dat hij het deed om te provoceren (...) Maar het bleef een vervelend moment. We zaten erbij als boeren met kiespijn.''
Als boeren met kiespijn zullen we ook nog een tijdje blijven lachen om de politieke erfgenamen van Pim.

Ik behoud me het recht voor onzinreacties en andere quatsch van anonimi te verwijderen.

Klant: "Meneer ik had graag wat informatie."
Ik: "Daar zijn we voor. Zegt u het eens."
Klant: "Meneer, ik ben op zoek naar het Ottomaanse archief."
Ik: "Het Ottomaanse archief? Kunt u me daar wat meer over vertellen, ik bedoel, me iets duidelijker maken wat u precies wilt weten? "
Klant: "Het Ottomaanse archief, van het Turkse rijk, dat zo'n negenhonderdjaar bestond, tot..."
Ik: "Daarvoor moet u in Ankara of Istanboel zijn meneer, archieven zijn een nationale aangelegenheid."

En dan kwaad weglopen. Wat een niveau.

En we zijn los!

Een van de leukste dingen van het in een archief werken is dat je nooit kunt bevroeden wat je allemaal tegen kunt komen als je gaat grasduinen - de meest onwaarschijnlijke archieven van volkomen vergeten overheidsdienstjes verbergen allerlei moois, allerlei details.
Hieronder een voorbeeld: een briefwisseling tussen de commissaris der politie te Helmond enerzijds en de directeur van de Rijksdienst tot bestrijding van de vrouwenhandel en van de handel in ontuchtige uitgaven anderzijds. De laatste blijkt een verzamelaarsinstinct te hebben.

[plaatjes opklikken naar leesbaar]

[Nationaal Archief 2.09.41.20 Rijksbureau betreffende de Bestrijding van de Handel in Vrouwen en Kinderen en van de Handel in Ontuchtige Uitgaven, (1910) 1914-1940 (1962) inv.nr. 1 - map 1]

Door die rotmug heb ik slecht geslapen, wat vandaag resulteert in een algeheel gevoel van blubberigheid. Ik zit een beetje zompig achter het scherm obligate saaie taakjes te doen waar ik gelukkig niet bij na hoef te denken.
Want daar ben ik niet helemaal meer toe in staat: al hetgeen ik denk is "Bed".

De hoogfrequente paniekzoem van het bijtbeest houdt me van mijn nachtrust. Al zijn aanwezige soortgenoten heb ik met succes bejaagd - alleen deze ene hardnekkige overlever blokkeert nog mijn weg naar de slaap.

Okee, het was (en is nog) veel te mooi weer om thuis achter de computer te kruipen. Ik heb dit weekend dan ook vooral lekker zitten oudehoeren, mijn sociale banden aangehaald, gelezen, in de zon gezeten, heerlijk niets gedaan en van mooie wijn en andere drank genoten.
Maar toch ook het fundament gelegd voor Driepinter, een nieuw log dat ik samen met twee vrienden (ieder om de beurt) ga bijhouden. Het plaatje moet nog gemaakt worden, de inloggegevens nog bevestigd, de namen nog afgesproken, de rolverdeling nog duidelijk gemaakt, maar ik heb mijn deel gedaan - de HTML-structuur staat.
Aldus: welkom bij Driepinter, waar elke dag (behalve zondag) een postje zal worden gezet. Geen controle, geen censuur, geen gedoe. Enkel een verplichting voor drie man om eens in de drie dagen iets te produceren.
& naar dat iets ben ik erg benieuwd.

Mannen van middelbare leeftijd hingen uit het raam, jonge mannen keken vruchtbaar om zich heen en vrouwen deelden hun lichaam met een handvol kinderen.

Tjonge, die kan schrijven, Arnon Grunberg.

Zaterdagochtend half drie. Op de achtergrond Frank Sinatra van LP (Songs for Swinging Lovers) en het raam wagenwijd open. Af en toe steekt een dronken voorbijganger even zijn hoofd naar binnen om een opmerking te maken. Ik typ rustig door.
Heerlijk, zomer.

Vet geluk vandaag: de dame van de klantenservice van de HTM vertelde me zojuist dat mijn trui inclusief telefoon door een eerlijke vinder als gevonden voorwerp binnengebracht zijn.

Update
Niet te geloven: de telefoon was zelfs uitgezet.

"Ik weet niet of het kartel nog bestaat, maar vaststaat dat het een sector is met een dubieuze traditie op het terrein van marktwerking. Het is niet zonder ironie dat juist die sector de minister heeft voortgebracht die marktwerking moet stimuleren.''

Hier kan me ik wel zo kwaad om maken. En dan gaat het me niet eens om die halve gare LPF-ers, daar begin ik zelfs al een beetje aan te wennen, maar om de botte geld-uit-de-zak-klop-mentaliteit van de handelaren. Ik heb nooit begrepen wat - buiten puur winstbejag dan - de reden is dat CD's in Duitsland de helft tot een derde van de Nederlandse prijs kosten. Smeerlappen.

Op weg naar een borrel wegens een dertigjarig ambtsjubileum vergat ik mijn vest, met daarin mijn mobiele telefoon, in een van de trams van Den Haag. Het was ook veel te warm om me dat ding te herinneren en ik was veel te druk aan het praten. Maar na een kwartier miste ik toch iets. Ik heb meteen de mobiele aanbieder de boel laten blokkeren.
Vanaf het moment dat ik er achter kwam vond ik het erger van het vest dan van de telefoon. Lang leve de onthechting. Hoewel - ik ben nu wel al mijn telefoonnummers kwijt...
Nah, die krijg ik wel weer terug. (mail hint hint)

Wie tot drie kan tellen weet het al: Jan de Bouvier wordt de volgende LPF-kandidaat voor het staatssecretariaat Familiezaken en Emancipatie. Want:
"Aan deze villa heeft hij het te danken dat hij minister is. Hij werd voor de politiek geronseld door zijn buren Jan des Bouvrie en Ferry Hoogendijk, het duo dat in eigen buurt ook Fiona de Vilder probeerde te strikken voor de politiek. Zonder die buren zou Heinsbroek waarschijnlijk nooit tot het hoge ambt zijn geroepen, want niemand uit zijn kennissenkring herinnert zich enige politieke betrokkenheid van hem."
Niet meer dan een logische gevolgtrekking.

Toen die man aantrad als minister, deed ik de botte, want ernstig generaliserende uitspraak dat alle platenbazen per definitie dieven zijn.
Toch had ik niet verwacht zo snel gelijk te krijgen.

Ook voor Duizend Woorden is de vakantie verleden tijd - gelukkig maar. De dagelijks zo node gemiste plaatjes zijn aangevuld, met deze beauty als absoluut hoogtepunt:

Vanavond voor het eerst in een half jaar op mijn ouwe racebrik gestapt om met de Nachtegaalfietsers weer eens een van de woensdagse tochten mee te rijden. Het begin ging goed, maar na een kilometer of 25 begon ik mijn ongetrainedheid te merken: ik kon niet meer bijblijven, kwam mezelf tegen. Out of the blue een dikke dertig kilometer per uur gemiddeld is ook wel erg veel gevraagd. Gelukkig bleef buurman (en fietsbeul) Dil bij me in de buurt. Na een kop koffie met appeltaart in Wijk bij Duurstede reden we in een redelijk tempo terug naar Utrecht. Het was maar vijftig kilometer, maar het voelde als veel meer.
Het begin is er echter: ik ga weer fietsen. Hard, that is.

Krentenmickey en andere ongein bij Hoving.com.

van Googlewhack, deze.

Couw is terug.

Dat kan ik nou wel waarderen als archivaris, het bouwen van een blogstamboom. Normaal heb ik het niet zo op genealogen - bij mij en mijn collega-baliemedewerkers ook wel als "geslachtszieken" bekend. Een blogboom is echter wat anders: nergens staan de invloeden of aanzetten die iemand tot het beginnen van een eigen log bewegen opgetekend. Mooi initiatief.
Mijn takje bleek deels al gevuld; ik heb 'm even afgemaakt.

Heel soms, bij wijze van grote uitzondering, staat er iemand op die een regel bevestigt. Iemand waar daarom niet genoeg naar gelinkt kan worden.
Mark Fiore is zo iemand.
[En maak meteen even tijd voor dit filmpje]

Toen ik op de aankondiging gewezen werd, reageerde ik met de uitspraak dat dit concert het waard zou zijn er zelfs achteruitkruipend uit Utrecht naar toe te komen. Dat ik absoluut van de partij zou zijn: de in mijn ogen enige echte jazzgiganten van Nederland in een muziekwedstrijd, dat moest wat worden. Zaterdagavond was het zover. In het Theater aan de Parade in Den Bosch traden New Cool Collective en SFeQ aan om een muzikaal gevecht te leveren.
NCC bestaat in verschillende bezettingen: heel soms treden ze als full-blown bigband van meer dan 25 man op, soms komen ze, zoals zaterdag, maar met acht man het podium op. SFeQ is sinds DJ Git Hyper de groep verliet een kwartet. Geen van beide treden ze veel op, of misschien moet ik zeggen dat ik me niet van een hoge optreedfrequentie bewust ben.
NCC maakt vrolijke dansmuziek met veel Latijns-Amerikaanse ritmes en heeft daarvoor een flinke percussiesectie. SFeQ maakt muziek die bij eerste beluistering gestudeerd overkomt, met veel ingewikkelde ritmes en melodieën, maar die in zijn complexiteit enorm stuwend is. De bands spelen anders, klinken anders; hun namen vormden een wat vreemde combinatie op het toegangskaartje. De muzikanten zijn echter stuk voor stuk van grote klasse, met als absolute toppers enerzijds de voorman van NCC, Benjamin Herman, en Bart Suèr en bassist Peter Bergman van SFeQ anderzijds.
In de kleine zaal van het Bossche theater waren twee podia opgebouwd, recht tegenover elkaar, met daar tussenin de dansvloer. De bands konden elkaar recht in het gezicht aankijken, toespelen, jennen, aanmoedigen en uitlachen. Het publiek draaide als tollen tussen de heen en weer golvende muziek. De bands mochten elk 20 minuten inspelen, waarbij het verschil in stijl al direct duidelijk werd. NCC is een goed geoliede swingmachine, waar de bandleider de touwtjes strak in handen heeft. SFeQ is veel ingetogener, veel meer op speelgenot dan op swing ingesteld, maar bestaat uit mensen die veel makkelijker improviseren.
Na deze opwarming leken de beide partijen even niet te begrijpen wat de bedoeling was, hoe zo'n soundclash nou uitgevochten dient te worden. Eerst werd er stuivertje gewisseld: elke band speelde een nummer en probeerde het publiek zo zo enthousiast mogelijk te maken. Naar mate dit pingpongen langer doorging begonnen de muzikanten zich steeds meer met de muziek van hun tegenstanders te bemoeien: meespelen, erdoorheen spelen, quoten, akkoorden opbouwen, parafraseren - het begon steeds meer een echte wedstrijd te worden. De climax kwam toen de mannen van SFeQ een nummer van NNC inzetten, wat tot grote hilariteit aanleiding gaf. NCC sloeg daarop terug met een SFeQsong.
In deze mix van samen spelen als individuen, als bands en als losse, van bezetting wisselende groepen, ontstond een onbeschrijflijk vriendelijke sfeer - een haast euforische stemming. Na afloop sprak iemand me aan: hij had aan mijn continu aanwezige brede glimlach en drukke dansen extra plezier beleefd. Ik heb een wereldavond gehad.
Dat het het hele weekend zo zou blijven wist ik toen nog niet.

In de mailbox op het werk:

Hierbij wil ik jullie op de hoogte stellen van de inhoud van de op 1 augustus jl. ontvangen brief van de secretaris-generaal. Per 1 augustus is een terughoudend vacaturebeleid van kracht, dat selectief matchingsbeleid is genoemd. Deze maatregel is een gevolg van het door het nieuwe kabinet vastgestelde ‘Strategisch Akkoord’. Er is hiermee een financiële druk op het ministerie ontstaan die ook gevolgen heeft voor alle buitendiensten en daarmee dus ook de gehele Rijksarchiefdienst.
Het selectief matchingsbeleid houdt in dat niet alle vacatures meteen worden vervuld. Per vacature moet gemotiveerd worden waarom deze ingevuld dient te worden en vervolgens moet toestemming van de SG worden gevraagd.

Vacaturestop, Bezuinigingen en Centralisatie blijken verboden terminologie tegenwoordig.

"We waren altijd al compatible", zei ze tegen me.
& ik moet daar nog steeds van glimlachen :-)

Lezen maar.

Twee dingen zijn er fijn aan een bierfestival - nah, drie dan, als je het gratis bier meetelt, wanneer je er werkt. In Amsterdam kon je me tot voor kort steevast achter een van de vele bars met bokbier vinden, het eerste weekend van november. Ook in Antwerpen, op de 24 uurs van het Belgische Bier, ben ik vaste gast. In Canterbury, op het Kent Beer Festival, was ik dit maal voor de tweede keer; de eerste keer was in 1999.
Kent is anders. Het festival wordt gehouden in een koeienstal achter een boerderij, voor de gelegenheid leeggemaakt. Van heinde en verre komen de bierliefhebbers en Camra-leden om het "wonder" van de Real Kentish Ales te proeven. Slechts een klein deel van de bezoekers komt voor de intoxicatie - ze vragen om "your strongest lager please", waarna je ze een Rochefort 10 kunt voorzetten. Okee, niet bepaald een lager, maar ze wilden alcohol - niet zo vreemd voor de bar waar ik werk: de niet-engelse bieren zijn al gauw een paar procenten sterker. Het blijft vloeken in de kerk. Het overgrote deel van het aanbod is lokaal en regionaal bier. Ik werk hier voor mijn "zwager-to-be", die op dit festival de Foreign Bar voor zijn rekening neemt - dit maal voornamelijk Belgisch en Russisch bier. Als tegenprestatie betaalt hij mijn retourtje Engeland en dat is me genoeg.
Canterbury is anders. Je er kunt kamperen in de velden die om de boerderij heen liggen. Veel festivalgangers kiezen voor die optie: dan kunnen ze lekker doortanken zonder weer de weg op te hoeven. Een groot grasveld is bij mijn aankomst al deels gevuld met tentjes. Als vrijwilliger kun je kiezen: of je slaapt in een zelf meegenomen tent, of je slaapt in een van de mogelijk vrijstaande "cubicles", de prefab-hokken waar de boer zijn (semi-)illegale landarbeiders uit de Oekraïne en omstreken onderdak verleent. Let wel: hier wordt het record het weer in het douchegordijn met overmacht gebroken: fungi galore! Maar je went eraan, en als je er voor zorgt dat je altijd een pleerol bij je hebt, is het er best uit te houden (ik heb franse campings gezien...).
Het festival zelf duurt vijf dagdelen: donderdagavond is het begin, vrijdag en zaterdag zijn er middag- en avondsessies. Veel meer dan dat het vooral de vrijdagsessies erg druk en daarom heel hard aanpoten was, kan ik er niet over melden, of je moet geïnteresseerd zijn in een diepteonderzoek naar de smaak van verschillende Kentse brouwsels - er waren goede en slechte.
Je werkt in een soort van roes, de mensen komen in grote golven op je bar af. Als je een beetje geluk hebt is er tijd om ze uit te leggen wat het verschil is tussen een lambiek en een trappist, maar vaker moet je afgaan op je intuïtie, op die drie à vier woorden die je als conversatie hebt. Tot mijn grote genoegen leert M., die een dag later, volledig op de bonnefooi, mee komt helpen, deze gang van zaken als geen ander. Mijn summiere uitleg knoopt hij direct in zijn oren en op een paar vraagjes na hoor ik hem niet meer, door de overgave waarmee hij zich in het klantengewoel stort.
Het is prachtig zomerweer, wat zich vooral op vrijdag doet gelden: het is druk. Met doubledeckerladingen tegelijkertijd worden de dorstige bezoekers vanuit het centrum aangevoerd. Vanaf zes uur zijn we met vijf man volcontinu in de weer - ik heb de hele avond slechts 2 minuten pauze om gauw-gauw een boterham weg te happen.
Het mooiste van een bierfestival in Engeland is de sluitingstijd. Sinds jaar en dag is het er verboden na 23:00u alcohol te schenken, wat betekent dat klokke elf alles opeens abrupt ophoudt. Van de vorige keer herinner ik me dat het half uur daarvoor de grootste aftrek van niet-ontkurkte flessen plaatsvindt: de bezoekers zijn gewoon even voor elven een voorraadje in te slaan. De 75cl flessen Chouffe en Moinette vliegen het krat uit.
Om elf uur precies sluiten we de bar en gaan we er met zijn vijven achter zitten, om even te recapituleren, een peuk te roken en op adem te komen. Dit is het mooiste moment van het festival: hier doet macht zich blijken. Mensen waarmee je even vluchtig contact hebt gehad komen zeuren om meer. Mensen met wie je wat langer hebt gepraat denken daar een slaatje uit te kunnen slaan. Het toppunt wordt gevormd door twee meisjes, met wie ik al de hele avond half aan het flirten was: in ruil voor bier zijn ze niet te beroerd wat verder te gaan - zelfs zo dat ik er compleet door overvallen word: "Could you get me another beer? - 'cause look what nice tits I've got!", om zo maar onder je nietsvermoedende neus de blouse open te trekken.
En ze dan nog niets geven - de andere vier in verbijstering over zoveel koelbloedigheid achterlatend.
Dat is het mooie van Canterbury. Volgend jaar weer.

Dit is erg vals van me.
Maar hij vraagt er dan ook om.
(zie ook de voorafgaande post overigens).

Naar aanleiding van een volkomen uit de hand gelopen discussie met Ton en Kwaadbloed en een daarop volgende mailwisseling met Kristel - alles slechts omdat sommige mensen niet lezen wat er staat maar lezen wat ze willen lezen - had ik besloten me niets meer van het hoge lange-tenen-gehalte van logland aan te trekken. Ja, me zelfs niet meer in die inteeltbende te mengen. Ik sta namelijk op het standpunt dat je ten principale voor jezelf logt. Of iemand anders het log ziet, zich ervoor interesseert, het zal me worst wezen - hooguit kan een aardige reactie kortstondig mijn egootje strelen.
Via Nico werd ik vandaag echter naar het reactieding van Aliëtte gezogen, alwaar zich naar aanleiding van een onvervalste kaskraker van Atellenooje een discussie als uit oude tijden ontspon. Leest en huivert.
Hierdoor krijg ik toch de behoefte om een paar dingen te zeggen. Ik word compleet spuugziek van al die halfbakken moraalridders die opkomen voor de belangen van hen die ze niet eens kennen. Deze strijdbare heren laten zich enkel leiden door aannames, als zou het onderwerp van het spotdicht zelf niet na kunnen denken, geen humor of relativeringsvermogen bezitten. Wat het nog veel erger maakt is dat een aantal van deze zelfbedachte wittepaardzitters zich niet eens bekend durft te maken: meer dan een "Otto" - geen mailadres, geen URL - krijg je niet van ze, behalve een boel opgewonden en opgeblazen gezwaai met het Wetboek van Strafrecht artikel 266 (even scrollen daar-o).
Aliëtte verweert zich overigens prima tegen deze diarreekerel.
Het uitgangspunt is en blijft: hij die blogt, kiest daarmee zelf wat er aan de openbaarheid vrijgegeven wordt en weet zodoende dat daarmee kritiek zijn deel kan worden. Wanneer je daar niet mee om kunt gaan, moet je niet loggen ("publiceren op het web" zou Kristel zeggen [bwaaark]) - punt uit. En als je het niet wil lezen - een "disclaimer" van node vindt - dan houd je je o-zo-snel-natte-oogjes toch lekker dicht.
Zeikerds.
Al eerder zijn er tegenwerpselen in het kader van "therapeutisch loggen moet je respecteren" en "medeleven tonen met je minder bedeelde medemens" geuit. Die vallen mijns inziens prima te ontmaskeren: de minder bedeelden haal je er zo uit - daar ga je ook niet verder op in. En therapeutisch loggen kan niet anders dan op het leren omgaan met kritiek gericht zijn: als iemand zich enkel zou moeten leren uiten, dan is een papieren dagboek genoeg. De crux ligt hem in zo'n geval nou net in de openbaarheid, de oncontroleerbare blootstelling, die een log heeft.
Daarom stel ik hierbij voor deze op-afstand-invoelende-correctheid samen met de die gevoelens opwekkende weekdieren als bijvoorbeeld Chrestomanci en F: in de diepst vindbare trog voorgoed af te zinken en voortaan een normaal, tegen een stootje kunnend, logleven te leiden, zonder een ander onder het mom van "bescherming" mietje te noemen.
Denk vooral niet voor een ander - dat kan hij (in dit geval "zij") heus zelf wel. U zult merken: de wereld wordt er een stuk makkelijker én leefbaarder van. Maakt u liever nuttig dan u zo druk te maken over datgene waar u geen kennis van heeft, of zwijgt.

Tot zover Klopspace. Stelletje kinderen.

Matje Herben heeft laten weten af te treden als fractievoorzitter van de LPF. Eerst het gedachtegoed van Pim met Gerrit en Jan Peter verkwanseld en daarna met de staart tussen de benen, tijdens de vakantie, hup, er van door.
Helemaal in de geest van Pim! Heerlijk. Ze brengen een boel extra dynamiek in de polletiek, die jongens en meisjes van de LPF.

Voor het opkrikken van uw imago.

Ik wist dat XP niet helemaal jofel liep op een 3.2Gschijf, maar dat het het zichzelf binnen een half jaar zo moeilijk zou maken had ik niet verwacht. En al helemaal niet dat mijn netwerkkaart eruit zou klappen.
Gisteren deed-ie opeens niets meer: PC retetraag en geen enkele verbinding naar buiten. Omdat de boel toch al flink opgeschoond moest worden heb ik het fijne commando format C: gegeven en de boel eens goed uit elkaar gehaald, stofzuiger er door, in elkaar geschroefd en herinstalleerd. En nou loopt alles weer als een zonnetje.
Al mijn data staat gelukkig op een tweede harde schijf; daar is niets van verloren gegaan. Maar ik kom er wel net achter dat ik alle mail en mijn complete favorietenlijst kwijt ben, samen met alle mailadressen. Dom dom dom.