Bij de juwelier een bordje: "Onze etalages zijn beveiligd met tijdsvertraging."

Met de Gorillaz.

Het schuim vliegt in vlokken van mijn mond, ik heb het glas whisky al tegen de muur kapot gegooid, de bureaustoel door het raam naar buiten geflikkerd, de kat als voetbal gelanceerd, met mijn blote kop door mijn scherm gebeukt, en nog kan ik alleen maar brullen:

[Via]

De FTP-server doet het weer, dus daar gaat-ie: De Linkgeest is online. Het is een (grotendeels) alfabetische indeling geworden van links naar sites die ik regelmatig bezoek. Een nette indeling (lexicografisch correct) is het niet, daar had ik helemaal geen zin in. Voor je het weet zit je alleen maar in je eigen navel te staren als je aan zo'n project begint. Daarom is-t-ie ook verre van compleet.
Dat ik mijn voordeel er maar mee mag doen. En jullie ook. Of niet.

Uit de mailbox:

"ask and i will answer
ik heb de antwoorden
alle antwoorden"

Ik zou zeggen: mail die vent.

Moet ik hier blij mee zijn?

Als troost een mooie link.

Ben ik ontzettend ver met De Linkgeest, ver genoeg om de boel in ieder geval te vervangen ("voor te publiceren" zouden sommigen uwer zeggen [brrrr]), reageert de FTP-server van Demon niet. Lekkere boel!
Geduld, geduld, het schijnt een schone zaak te zijn.

Ik zag deze plaat en dacht: "Wie roelt het hardst?".
[meer van Roger Ballen]

Pfoe wat een monnikenwerk... dat gaat nog wel even duren voordat het af is. Eerst maar eens wat koken, voordat ik van de honger voorover op mijn keybord keil.
Hier alvast een voorproefje.

Tijd teveel en niets nuttigs te doen zeker, daar bij Spletsplutrijdtplatdiekat.
Laat de goegemeente eerst maar eens juist leren spellen, zou ik zeggen. Godsammekrakepitten wat een geoudehoer. Straks gaat-ie nog heel Opperlans! overschrijven.

Bah, wat een lelijk voetbal. Het enige aardige: de onwaarschijnlijke reddingen van de turkse doelman in de eerste helft en het gepiel op de vierkante cenimeter van Denilson aan het eind. Voor het overige een oninteressant wedstrijdje stratego, dat Turkije-Brazilië.
Dat belooft wat voor de finale, zondag. Flink wat drank in huis halen maar, goed tegen de teleurstelling: ik kan me geen mooie WK-finale herinneren (in '78 was ik te jong en hadden we wel wat anders aan ons hoofd - weet alleen nog dat we toen in de auto radio luisterden).

Wat blijkt: de nieuwe plaat is al een tijdje uit. Daar ga ik straks maar eens achteraan: de muziek is namelijk nog veel mooier dan de site. Kan ik meteen kijken of mijnheer Funki Porcini zijn belofte heeft ingelost en na meer dan zes maanden vertraging eindelijk zijn laatste geesteskind de wereld in heeft durven zenden.

Zojuist meldt Nova: "Nieuwe aap vernoemd naar prins Bernhard". Eindelijk gerechtigheid. Maar... wat gaan ze met de oude doen?
Zie ook prince Bernhard's titi monkeys.

Op zoek naar mooie plaatjes (zie hier rechts) kreeg ik ook nog eens gratis het volgende motto mee:
"wie niet tegen bier kan, moet maar water drinken (net als de honden), en wie niet gelukkig is moet niet gaan zeiken maar zich ophangen". [hiero] Proost!

dit linkje om vanaf 13:30u de wedstrijd te kunnen volgen. Klik op de Matchcast en je wordt gedurende de wedstrijd op de hoogte gehouden.

Enge zinnen met geweldig commentaar:

Ik had echt zoiets van... hè ?... nou já, zeg...
(Mensen kunnen zich blijkbaar niet meer uitdrukken en gebruiken dan maar dit soort om bevestigende feedback smekende lege poepzinnen. De enige juiste feedback is slaan, net zo lang tot ze zeggen: Ik ben zeer verontwaardigd.)

Naar aanleiding van de moedwillige naaktslakkenmoord-op-Servische-wijze, waar Ton vannacht zo'n last van had, het volgende:

Last van invertebraten hebben we allemaal wel eens. Als je maar niet te veel acht slaat op hun geslijm en gezeur is hun wezen meestal best uit te houden: een gezonde dosis negeren kan wonderen doen voor de eigen fysieke én geestelijke volksgezondheid. Leven en laten leven, zullen we maar zeggen.
Vervelender is het dat sommige soorten ruggengraatlozen in meer of mindere mate schadelijk kunnen zijn. De ene eet jouw dagelijkse kost, voordat jij je er tegoed aan hebt kunnen doen. De andere schijt er op, puur om je te pesten, zodat je het eens zo begeerde hapje liever links laat liggen. Een derde soort infecteert je voedsel op een dermate smerige wijze, dat je er ziek van wordt. Een op maat gesneden bestrijdingsmethode is in alle gevallen gewenst.
De eerste categorie, de stelende slijmerd (Invertebratus Kleptomanicus), kan het best gestraft worden op een snelle, pijnloze methode: de onverwachtte verpletterstamp. Til het rechteronderbeen een kleine twintig à dertig centimeter boven het onderkruipsel. Lanceer het onderbeen, met de hak van de schoen op het ongedierte gericht, met kracht neerwaarts. Pas op dat eventuele omstanders niet door rondspattende delen bevlekt raken.
De tweede, vervuilende, soort (Invertebratus Pollutans), dient een lesje geleerd. De meest effectieve methode is het ingraven van een schaaltje of kopje gevuld met bier. De hele nacht zullen de slijmerds van heinde en verre naar het bierbad trekken om daar een bacchanaal van jewelste aan te richten. De rotzakjes zullen er een pornofeestje van maken - het zijn hermafrodieten, dus dat wil wat. De laatste keer dat ik deze methode toepaste, was het dronken gejoel 's nachts niet te harden: oordoppen zijn daarom een integraal onderdeel van deze wijze van eliminatie. 's Morgens was het biervijvertje gevuld met half-opgeloste lijkjes, terwijl de huisjes in een kring om het poeltje lagen. Snel opruimen is zeer aan te raden.
De laatst genoemde categorie, de parasitaire slijmerd (Invertebratus Infectans), dient met extreem harde hand aangepakt te worden. Geen methode zo grof of hij voldoet: het strooien van zout op een dergelijk laagleven is in zo'n geval toegestaan. Want in zijn doodsstrijd laat hij zijn ware gezicht zien: in een orgie van grote slijmbellen lost hij op in zijn eigen lucht en vocht.

"Tegen mijn tobberige collega’tjes zou ik willen zeggen: maak je niet zo druk. Je bent maar een zandkorreltje in de woestijn. Gewoon niet bij nadenken en volplempen dat logje van je. Doe ik toch ook? En kijk eens wat een succes! Nou dan."
Dat gaat nog een boel interessants opleveren. Vooral de sanctie die op deze alinea volgt. (Vergeet het reactieding niet!)

- Maandag 24 06 2002 23:55u Nederland 3 Lola da Musica: Underworld. Kosten: niets.
- Zondag 30 06 2002 20:30u Effenaar Eindhoven: Cornelius. Kosten: € 10,-.

"De 'Kapitein Kok' kwam net voorbij geraderd...geen foto gemaakt helaas."
Oftewel: de buurman en zijn werk, ook wel bekend als: "Waar zouden we zijn zonder de mail". Misschien is het wel een aardig idee voor 'm om een webcam op het kanaal te richten, zodat ik er hier in Den Haag ook naar kan kijken; een pop-upje vol rustgevend uitzicht. Bootje heen, bootje weer. En maar theedrinken daar bij Rijkswaterstaat.

Al de hele dag ben ik saai werk aan het doen. Saai maar daardoor niet minder belangrijk. Het moet secuur, anders krijgen we gedonder. De openbaarheidsbeperking op de notulen van de Ministerraad checken en juist invoeren, daar ben ik nu eindelijk mee klaar. Kostte me drie hele dagen. Nu nog de laatste helft vindplaatsgegevens van topstukken de database inslingeren. Gelukkig heb ik Jazzanova op m'n kop.
Als beloning ga ik straks maar eens in de met de hand in de marge gecorrigeerde drukproeven van de statenbijbel (1618-1635) neuzen.

Uit de mailbox:

"Ik was zojuist weer even op die leeftijdberekeningssite, en heb er even een eigen berekening op losgelaten. En daaruit blijkt, geboorte-uur en tijdsverschil met de VS meegerekend (ja, ik kon het niet nalaten even m'n moeder te bellen) dat ik komende woensdagmiddag rond een uur of drie exact 1.000.000.000 seconden oud ben!! Kijk, dat zijn nou nog eens leuke dingen om te weten. Eens zien of ik op deze termijn nog een versecondepartijtje uit de grond kan stampen."

Altijd reden voor een feestje.

Wat betekent het woord "buren" als je in een huis met elf mensen woont?
Nou, vrij simpel gezegd: dat ik de financiële zaken regel voor ons collectief. Ik regel wat moet en de goegemeente zeurt niet. Prima afspraak: omdat de anderen het niet doen, niet willen.
Gelukkig heb ik ook nog een buurvrouw die niet tot ons collectief van elf behoort, maar er toch wel een beetje deel van uit is gaan maken. P. woont al sinds jaar en dag op 104, wij op 100 en 102. Toen ik hier kwam wonen was het eerste wat ik deed P. waarschuwen dat ik een hang naar herrie maken had, en dat ze zich niet moest schamen me daar op aan te spreken. In de afgelopen drie jaar heeft ze me wel eens gebeld, soms midden in de nacht, soms op tijden die ik "verachtelijk" vond, maar altijd heb ik me naar haar eisen gevoegd. Haar tolerantie bestreek nachtelijke uitbarstingen, vers terug uit de kroeg, van oude Genesis (1969-1974), Tom Waits, maar ook Zappa en Messiaen, om van Stravinsky en Reich maar te zwijgen...
Ze gaat weg. Samen met haar man heeft ze een huis gekocht, en nu zit ik met een vraag. Wie komt er naast mij? Gaat de huidige verhuurder haar huisje verkopen voor veel te veel geld? Krijg ik een beleggingsyup als buur? Kan ik bij tijd en wijle herrie blijven maken zoals ik wil? Kan ik Nina Hagens "Unbeschreiblich Weiblich" nog op een rustige zaterdagmiddag door de straat laten schallen? Met grote vreze wachten wij de toekomst af.
Worden het Yuppen, Zeikerds, Doven, Hippies of Realo's?

Van veranderingen houden we niet in Klopspace.

Druk bezig met het bouwen maar vooral vullen van mijn linkblad, mijn persoonlijke linkpagina, laat ik u gaarne in spanning ;-)
Watch out for the birth of DE LINKGEEST.

God bless the atheist...

De beloning voor het halen van mijn overgangsrapport van de vierde naar de vijfde klas lagere school mocht ik zelf uitzoeken. Lang hoefde ik er niet over na te denken.
Samen met wat vriendjes had ik het al wel eens over muziek, over wat ik leuk vond, welke nummers ik van de radio probeerde op te nemen, muziek waar ik geen genoeg van kon krijgen. Hún keuze beviel me niet: de grote Doe Maar-hype was op zijn hoogtepunt, iedereen liep er mee weg, maar het was de muziek van mijn zuster en daarmee destijds per definitie niet mijn smaak. Wat Hilversum 3 en Toppop over het algemeen te bieden hadden beviel me ook niet erg. Ik wilde heel wat anders: ik wilde Police - vanaf de eerst keer dat ik het filmpje bij Walking on the Moon had gezien was ik verkocht.
Al ruim voordat het schooljaar om was ging ik geregeld naar de enige platenwinkel die W. toen rijk was. Een voor een bekeek ik de daar aanwezige hoezen van The Police - de platen zelf werden achter de balie bewaard. Wat een rare namen! Van engels snapte ik nog niets, laat staan dat ik frans als zodanig kon herkennen. En dat een plaat een jaartal heeft, net als een labelcode en matrijsnummer, daar wist ik toen helemaal niets van. Dat musici en groepen een ontwikkeling kunnen doormaken, dat sommige platen heel anders zijn dan ander werk van dezelfde groep, ik was me er niet van bewust. Luisteren durfde ik de LP's niet: de man achter de balie was zo verveeld en nors geworden van zijn jaar-in, jaar-uit in dezelfde winkel staan, dat ik soms zelfs niet eens de winkel durfde te betreden.
Op een zaterdag in juli 1984 ging ik met mijn vader die platenzaak in. In een rechte lijn liep ik naar het vak P, graaide er een willekeurige Police-hoes uit en liep naar de kassa, waar ik enkel de woorden "deze graag" wist uit te brengen. Mijn vader deed de rest. Terwijl hij betaalde wist ik niet eens welke van de vijf platen ik uitgekozen had.
Het is mijn allereerste LP, nu bijna 18 jaar in mijn bezit. Er zitten grote krassen op, die je wonderbaarlijk genoeg bij het afspelen nauwelijks hoort. Soms vergeet ik 'm en staat-ie verloren tussen de drie meter vinyl die 'm volgde. Maar zojuist drong-ie zich zomaar op.
En het blijft een juweeltje. Vooral voor een zomerdag.

Ik heb er behoorlijk wat lol om gehad, maar helemaal begrijpen doe ik het nog steeds niet. Is er daarom misschien iemand die wèl begrijpt waarom ik uit zijperspace geflikkerd ben en me dat verklaren kan?
[en dan graag echte redenen in plaats van "Laat 1 ding duidelijk zijn: zulke mensen worden in Zijperspace niet lang getolereerd" of "Kwetsen wordt niet toegestaan in Zijperspace". Ik ga eind juli met die jongen namelijk drie dagen in Canterbury bier schenken.]

En hij. En zij.

Tjongejongejonge, wat heerst die man!

Je zult maar zo'n naam hebben, vooral als jazz-cat...

Toen ik medio 1996 voor het eerst het Algemeen Rijksarchief binnen kwam wandelen, op weg naar de Archiefschool, stond er naast de hoofdingang een kunstwerk. Naar ik later vernam werd dit "Het Geheugen" genoemd.
Het Geheugen bestond uit twee roodmetalen kasten van ruim een meter hoog, anderhalve meter breed en zo'n 25 centimeter diep, met aan de lange zijden aan beide kanten een aantal zwarte schermpjes waar rode lettertekens op versprongen. Helaas maakte Het Geheugen geen biep-biep-bierlepiep-geluid als een computer uit een amerikaanse fifties-film.
Ten tijde van de verbouwing van de studiezaal, in 1998, werd de hall ingerichting als noodopvang voor de genealogen. Dit was het moment dat Het Geheugen verdween uit het Algemeen Rijksarchief, geruisloos, als sneeuw voor de zon, om tot op de dag van vandaag niet meer terug te keren.

Nieuw in links: het fotolog van Thomas Schlijper. Vooral in zijn jaaroverzichten en zijn linklijst kun je je helemaal verliezen.

Want waarlijk klein is hij die niet over het hek van de zelfopgeworpen restricties en gedragingen heen kan denken, maar in plaats daarvan rond blijft woelen binnen de grenzen van die heerlijkverklaarde projecties en conventies.

Slaap lekker allemaal.
En Marlies: Gefeliciteerd!

Even reageren! Ik blog alleen maar voor mezelf. Ik sta op het standpunt dat als mensen zich op hun pik getrapt voelen als ze becommentarieerd worden op hun daden of woorden, ze zich de wijstste moeten betonen en het commentaar ter zijde dan wel harte dienen te nemen: ze hebben zelf de uiting gedaan die tot het commentaar leidde. Als de reactie is dat een ander geen mening mag geven, dan houdt het voor mij op. Veel humor ontstaat op de wijze van commentaar en parodie: zie Roel&Roel. Reageren staat vrij, lezen en je aangesproken voelen ook.
Maar als je jezelf - zeker in het openbaar - kaatst moet je de bal terug verwachten.
En: als iemand terapeutisch gaat bloggen, weet-ie dat er gelezen en becommentarieerd wordt. Anders raadt de behandelend terapeut wel een gewoon papieren dagboek aan.

Onder de ...eh...

Heel erg hard lachen én heel erg ziek worden doe je hier.
[Via]

De beste remedie tegen ellendige gevoelens als ongerichte ontevredenheid en ingebeeld hartzeer is het lezen van F zijn blog. Ik moet zo ontzettend hartverscheurend spugen van dit zich wentelen in eigen navelstaren, deze besluiteloosheid, het in het verleden leven, de zelfzieligvinderij en het gejeremieer dat ik de hele wereld weer aan kan. Briljant.
Geef die man een touw!

Ik heb de boel wel heel erg laten versloffen. Tafel en vloer liggen vol met kruimels van inderhaast voor het scherm opgegeten boterhammen, op de grond vele grote vlokken stof. Stapels papier rijzen op om mij heen: overal velletjes en afscheursels met aantekeningen, ideëen, wachtwoorden, mailadressen, telefoonnummers, url's. Een hele menagerie aan CD-roms met gratis probeerzachtwaar is verdwaald tussen de kopieën van 17e eeuwse handschriften die ik gebruik om mijn paleografie op peil te houden. Verschillende kranten, soms van verscheidene maanden geleden, liggen ongelezen te vergelen. Brieven die netjes opgeborgen in mijn archief thuishoren zwerven her en der rond. Onbetaalde rekeningen schreeuwen door middel van hun nakomelingen om hernieuwde aandacht. En overal tussendoor foto's, pennen, boeken, naslagwerken, afstandbedieningen, treinkaartjes en schrijfblokjes. Hoog tijd voor een schoonmaakwervelwind: het huis is muf, het tapijt volgestoft, de vloer vies. Lege flessen eruit, stofzuiger erin, archief op orde brengen, papier weggooien, harde schijven defragmenteren, nieuwe CD's in de kast zetten, LP's juist opbergen en de keuken doen. En de afspraken om afspraken te maken nakomen. Allemaal zaken die ik de laatste drie maanden verzaakt heb.

De idee-fixe is voorbij, de herinnering opgeruimd.

Gebruik die doctrine!

Naar aanleiding van Ton zijn reacties op Teiltje heb ik nogmaals het filmpje bekeken. Tot mijn grote schrik bleek het niet Charis te zijn waar ik me zo dodelijk aan ergerde, maar Kristel. Daarom hierbij, bij wijze van rechtzetting:

Twee plaatsen, één onderwerp.
[Via]

Vanmorgen op weg van huis naar station, zag ik in een boom aan de Nieuwegracht - midden in het centrum van Utrecht - een grote bonte specht. Egels heb ik er al eerder gezien, en ook een ijsvogel, in mijn stadje.

In een standaard archiefdepot is het tusen de 16 en 20 graden Celsius bij 55% luchtvochtigheid.
Vandaag maar eens een dagje depotcontrole doen.

Na dit gezien te hebben kan ik Kwaadbloed niet anders dan [update] ten dele [/update] gelijk geven. Ik ben blij dat ik zaterdag het gezelschap van mijn zuster prefereerde boven dat van [update] verschillende [/update] aanwezigen op de meeting in het Vondelpark.
Kan iemand die Charis ergens verdrinken op de wijze waarop men dat met overtollige jonge katjes pleegt te doen? Dat holle vat blijft anders uit zichzelf drijven.
[update] Met dank aan Ton voor het wijzen op de noodzakelijkheid van enige nuancering (zie terugklopmachine)[/update]

Zo, nu is het wel mooi geweest.

De baas heeft al het personeel verordonneerd om niet eerder dan 13.00u op het werk te verschijnen. Daar zullen we ontvangen worden met champagne en voordrachten en een uitgebreide lunch. Daarna met zijn alleen naar een speciaal geschreven theaterstuk, over een geleerde die een machine uitvindt waarmee geuren en geluiden zijn te archiveren. Vervolgens eten en drinken en dansen in het Kurhaus.
Dit alles wegens het op de dag af 200 jaar bestaan van het openbaar archiefwezen hier ten lande. Een aardige start van de week - op uw kosten.

Een goed gesprek gisteravond en een erotische droom vlak voor het ontwaken vanochtend zorgden samen voor een zeldzaam diepe grafstemming. Een humeur om zelfmoord bij te plegen. Het gesprek leidde tot het inzicht dat het najagen van de liefde waarvan je weet dat je haar toch niet kunt krijgen, omdat je dat deels zelf niet eens wilt, een zinloze bezigheid van verregaande zelfkwelling is. Dat acceptatie beter is dan tegen beter weten in hoop te blijven koesteren. En dat leidde weer tot de definitieve punt, nu niet meer alleen maar uitgesproken, maar nu ook gevoeld én onderkend door het hoofd. Dit alles werd er niet vrolijker op doordat zij met mij de hoofdrol in mijn droom, zo'n droom die de hele dag bij je blijft, speelde. Tot diep onder NAP drukte de herinnering aan die droom mijn stemming.
Gelukkig boden de Paul Huf-tentoonstelling in het FOAM en aansluitend een rustige middag in Schellingwoude, waar ik niet al te veel hoefde te zeggen, een passende remedie.
En het telefoongesprek dat ik net met haar voerde, waarin ik dit allemaal - en nog veel meer - vertelde, deed me ook goed.

Ballenbruiloft in Velsen leidt tot viseten in IJmuiden leidt tot kroegbezoek met zuster in Amsterdam.
En dat is wel genoeg voor vandaag: volgende meeting beter.

Vandaag gaat Blogger over BlogItemNumber 77777777. Om met Ramon te spreken: WAAAAAAAAAHOOEEEEEEEEEEE! JOTTUM! SOOHEEE!
Nog 2923 te gaan.

Als ik goed geteld heb komen er vanmiddag 98 loggers naar het Vondelpark. Ben benieuwd wat voor volk het is. En of ik herken dan wel herkend word.
Maar eerst maar eens naar zo'n saaie trouwreceptie van familie die je nooit ziet, behalve als ze gaan trouwen of doodgaan.

Tonight, I was visited twice by "The Boeing Company, USA". Is this because of an expected connection between their name and mine? (Yes, it's Boink - best name ever: no-one ever forgets it). Well, forget it - there is none.

Het Seksuele Complex

De afgelopen week is er dan eindelijk enige verduidelijking gekomen in een oude vraag, die mij al jaren bezig houdt: hoe is het om een heteroseksuele man te zijn? Op het eerste gezicht is het vreemd dat dit probleem nog steeds terra incognita voor me is: dat reken ik gedeeltelijk mezelf aan. Ik had systematischer moeten observeren, mijn aantekeningen waren niet altijd even nauwkeurig, en geparticipeerd in die gemeenschap heb ik wel degelijk, maar waarschijnlijk met onvoldoende inzet.
Ik heb heteroseksuele mannen in mijn vriendenkring, in mijn familie, ontmoet ze dagelijks op straat en in de supermarkt: ze zijn dagelijkse kost voor me en toch staan ze zover af.
Nu wordt het tijd ook met een beschuldigende vinger te wijzen naar mijn onderzoeksobject. De heteroseksuele man, die andersoortige seksualiteiten zo meesterlijk heeft weten te beschrijven, of dat nou klinisch gebeurde, antropologisch, of literair, heeft van zichzelf niet veel meer dan een witte vlek achtergelaten. Natuurlijk kan ik nalezen hoe vaak ze per dag aan seks denken, en in betere romans wordt met een gekmakende achteloosheid weleens een typerend detail losgelaten van hun gemoeds- en denkwereld. Maar dat gebeurt altijd te hooi en te gras. Ik geloof niet dat daar kwade opzet achter schuilt, waarschijnlijk gaat het hier om een onschuldfantasie, die, zoals bekend, altijd gepaard gaat met onwetendheid, en grenst aan pure arrogantie. De heteroman heeft nooit geleerd zichzelf als probleem op te vatten. Het komt niet bij hem op zichzelf te verklaren voor beginnelingen en buitenstaanders. De jaloersmakende vanzelfsprekendheid die hem eigen is, heeft geresulteerd in een volstrekt ontoereikende etnografie van zijn eigen soort.. Zelfs Freud, de trouwe raadgever, slaat over de heteroseksuele man de tautologische, niets verklarende toon aan die Marx heeft gereserveerd voor zijn klasseloze maatschappij.
Maar nu heb ik Een stervend dier gelezen, de laatste roman van Philip Roth, die eigenlijk een typische novelle is. Dat is mijn kritiek, en die stopt bij deze korte opmerking. Want eindelijk gunt een heteroseksuele man mij een kijkje in de gewoonten en vanzelfsprekendheden van zijn clan. Eindelijk neemt hij de moeite niet te volstaan met ‘je weet wel’ en ‘ik hoef jullie niets te zeggen’, maar beschrijft hij zijn routine, zijn dagelijkse praktijk, met de diepte en het gezag van iemand die iets mede te delen heeft.
Uit de titel blijkt al dat Roth naar zichzelf kijkt zoals een bioloog een rat of een vleermuis bestudeert. Hij begrijpt dat zijn lezerspubliek niet uitsluitend uit vleermuizen bestaat (waarschijnlijk dankzij de filosoof Rudolf Carnap, 1891-1970) en weet op die manier fascinerende, nieuwe feitenkennis boven water te halen voor het overgrote deel van de wereldbevolking.
Het zal schelen dat Roth een oudere man is van in de zestig, die zoetjesaan gedwongen wordt het einde onder ogen te zien van de grootste vanzelfsprekendheid van al; het leven zelf. Waarschijnlijk komt de eigen, seksuele routine daarmee ook in een vervreemdend licht te staan.
In zekere zin ben ik voor Roth de gedroomde, goede verstaander, want een deel van zijn probleem ken ik al van huis uit; ik ben man. Maar wat ik me nooit zo heb gerealiseerd, is dat seks voor de heteroseksuele man logischerwijs deel uitmaakt van een schaarste-economie: het zijn bruine bonen in oorlogstijd. Bijna niet aan te komen, op legale wijze. En voor Roth is het altijd oorlog gebleven.
Ik citeer: ‘Toen ik opgroeide was je op seksueel terrein geen vrij man. Je kneep de kat in het donker. Je voelde in het geniep. Je stal seks. Je vleide, je soebatte, je drong aan – elk beetje seks moest worden bevochten, op de waarden, zo niet de wil van het meisje. Dat een gewoon meisje uit zichzelf, zonder eindeloos aandringen de code zou breken en de geslachtsdaad zou plegen, zou mij in verwarring hebben gebracht. Omdat niemand van beiderlei kunne enige notie had van een erotisch geboorterecht. Onbekend’
Hier staat dat seks voor een heteroman altijd, hoe dan ook, hard werken is; dat zo iemand altijd zelf moet plukken en nooit geplukt wordt, zelfs niet als het duidelijk is dat de aantrekkingskracht van beide kanten komt. Hij moet ‘soebatten, vleien, aandringen’. Dit nu lijkt mij een hondenbestaan. Wat doet het met je ego, als je voortdurend met frisse tegenzin te maken krijgt, wanneer je enkel duidelijk maakt wat alleen jij wil, maar zij waarschijnlijk ook? Seks is in dit universum op de bon, seks wordt slechts bij hoge uitzondering verkocht, en je zal ervoor op je knieën moeten.
Ik snap nu ook waarom heteromannen altijd zo lyrisch en opgewonden spreken over een vrouw die zomaar, uit zichzelf begint te pijpen. Ja, denk ik dan, zo gek veel andere mogelijkheden zijn er toch ook niet? Maar nu begrijp ik dat het als een Wiedergutmachung wordt ervaren, voor al die tijd, dat de man door het stof is gekropen, met bebloede knieën.
Ik moet nu ook denken aan een goede vriend, die al vele jaren getrouwd is met een mooie, aardige vrouw, die mij op een gegeven moment toevertrouwde dat hij ‘vrijdag weer mocht’. Ik begreep het echt niet.
Nou, je weet wel, van dattem.
Ik was verbijsterd en ben dat eigenlijk nog steeds. Hoe moeilijk kun je het in de liefde maken? Volwassen mensen, van wie de één iets wil dat de ander ook wil en bovendien zo kan geven? En dan toch dit zoutloze, geestelijke sadomasochisme?

Stephan Sanders, VN 15-12-2001

Crumb's world
[Via]

Vanochtend ga ik me maar eens bezighouden met foto's van een reis door Afghanistan, India, China en Japan, uit 1928 en 1929 wel te verstaan. De boel moet nodig netjes verpakt worden.
Altijd weer heerlijk, rondneuzen in een depot met negentig kilometer archief en jaaaaaaaren achterstand.

Volgens deze halve gare beleef ik morgen mijn elfduizendste dag.
Iets anders dan die kennis hier te delen weet ik er ook niet mee te doen.

Altijd was zijn proza bloedeloos bedacht, altijd een ingewikkeld in elkaar gedraaid plotje: literatuur als legpuzzel.

Ronald Plasterk rulede in 1998 al!

Hoera! Buurman R. mailt net dat-ie zichzelf wegens zijn dertigste verjaardag (gisteren) gaat tracteren op dit dingetje.
Dat kunnen we dan mooi eens een keer gaan lenen om uitgebreid mee te experimenteren: een digitale camera voert al sedert lang mijn wensenlijst aan, maar het duurt nog wel even voordat ik daarvoor het geld bij elkaar heb. Mezelf kennende zal het namelijk eerder een Nikon Coolpix worden dan zo'n "goedkoop ding van een onbekend merk" als dit. Maar een beetje oefenen in de tussentijd is nooit weg. Kan ik eindelijk met eigen ogen zien hoe 3.1megapixel er eigenlijk uitziet.

Ik zoek me helemaal het schompes naar de foto van Wim Kok die vandaag zowel in de Metro als de Spits staat. Kok met een zwarte zonnebril in een Chinook, met zijn handen op zijn hoofd, of liever gezegd: in zijn haar. Hele rare grote lange handen.
De foto is hoogstwaarschijnlijk door Robin Utrecht genomen, maar nergens op het net te vinden. Uit dezelfde serie is er wel deze plaat, maar die is lang niet zo mooi en raar.

Het stinkt naar grot, verlopen ziekte, pest in builen, een rivier van etter, maar het smaakt heerlijk:
Dil was op bezoek met zijn kazen!

Utrecht Stories
[Via]

Een grote mok koffie, CD's van Rechenzentrum en Boards of Canada en een Midsummernight's Burn-schijf staan klaar om een ochtend databasecontrole te begeleiden. Hup aan de bak nu; tot later.

Gevonden! ;-)
[Via]

Wat kun je je compleet fut- en lusteloos voelen, schijnbaar zonder direct aanwijsbare reden. Wel is er een conglomeraat van invloedjes: dat mensen niet bereikbaar zijn als je ze nodig hebt; dat het werk geen eind lijkt hebben; dat je denkt dat de dagen omvliegen zonder dat je het echt door lijkt te hebben; maar vooral het besef dat een druk weekend, vol van indrukken, ontmoetingen en herinneringen, voorbij is en je leven nu even voor een paar weken zijn normale sleur gaat hernemen.
Het meest lamslaande is wel dat ik dit allemaal ontzettende flauwekul vind. Maar dat helpt even niets:
maandag baaldag.

Mag ik u allen voorstellen: Jip Kijkt, een directkwarksnapcamuploadlog.

Update

Exact op het moment dat de trein van 20.04u naar Maastricht het station binnen hoort te rijden, stopt er een goederentrein op het betreffende spoor. Lage-bakwagen na lage-bakwagen grote rollen verroest plaatstaal als een transport reuzepleerollen.

Loggend Nederland reageert steevast half-psychotisch, met een diversiteit aan beschouwingen, rouwberichten en elegieën, wanneer er een bekende Nederlander overlijdt - als betrof het het verscheiden van een graag geziene huisvriend. Ik ben benieuwd of het weblogwereldje eenzelfde Pavlov-reactie vertoont als toen bijvoorbeeld Bart de Graaff en Martin van Amerongen overleden, nu Janmaat eindelijk voorgoed van het toneel is verdwenen.

Ton doet een oproep tot schrijven over klein.

Zojuist verschenen in de tuin van het NA twee mannen met bijtproof-kleding, plastic bakken en een schepnet. Voor de ogen van bezoekers die net dossiers ter inzage hebben over familieleden die of bij de NSB zaten of door de Duitsers afgevoerd werden, wordt het prille geluk van moedereend met tien jongen gevangen om gedeporteerd te worden naar een naburig park.
Vreemde gewaarwording, dit alles te aanschouwen. Waar moet je heen met zo'n achterlijk historisch besef?

Dat je op moet passen met het afsluiten van weddenschappen wordt hier geïllustreerd.

Komend weekend voor het laatst: de foto's van Lothar Baumgarten in museum De Pont te Tilburg. Een aanrader voor iedereen die van mooie vlakverdelingen, zwart-wit fotografie en plaatjes van de gevolgen van industriële bezigheden houdt.
De Pont is een verassend verfrissend museum voor moderne kunst, met onder andere een bijenwaskamer en het befaamde gat-in-de-grond-dat-er-uitziet-als-hoogpolig-matje in de vaste collectie.
Zaterdagmiddag waart er tevens een klopgeest rond.

Ik bedenk me net dat er na 6 mei 2002 een heleboel nieuwgeboren jongetjes Pim genoemd zullen worden... Horreur!
(Knap leipe site trouwens ook).

Ik duik eens een boek in. Voor de achterblijvers onder u vond ik bij CK een link met interessante plaatjes.

Op 28 maart jongstleden maakte ik melding van een in de binnentuin van het NA neergestreken eendenkoppel. Het heeft even geduurd, maar de toen voorspelde gezinsuitbreiding heeft plaatsgevonden. Liefst tien donzige kuikens zoeken momenteel onder hun moeders veren dekking voor de aandacht die ze van de studiezaalbezoekers krijgen. Dat zal wel niet lang duren: de bezoekers zijn gewend hun lunch op het terras in de tuin te gebruiken. Daarom zullen de kuikens binnen de kortste keren veranderd zijn in moddervette oververwende en hondsbrutale eendenpubers, die je niet alleen je boterham met kaas, je krentenbol of je stroopwafel, maar ook je sigaret uit de hand komen pikken.
En dat alles natuurlijk vergezeld van veel gejoel en snateren.

Op 1 mei 1997 schafte ik me een paspoort aan omdat het reisdoel van die zomer, Israël, niet door mijn toeristenkaart gedekt werd. Braaf ging ik naar het loket Burgerzaken van de gemeente met oude pas, toeristenkaart, pinpas en twee pasfoto's op zak. Die foto's bleken niet goed: ze waren recht van voren genomen en niet drie-kwart, hetgeen de regels van het pasfoto-voor-paspoorten-maken bleken voor te schrijven. Ik dus voor een tweede keer naar zo'n hokje op het station, en wel door de stromende regen. De foto die in die pas is gekomen getuigt daar nog steeds van: volkomen doorweekt en met en chagrijnige kop liet ik me vereeuwigen.
Vandaag was het tijd een nieuw paspoort aan te vragen: het oude was al een maand verlopen. Wederom met oude pas, pinpas en twee pasfoto's - ditmaal netjes drie-kwart, zoals het hoorde - naar het loket Burgerzaken getogen. En wat blijkt: de foto's voldoen niet aan de voorschriften. Vorig jaar is op Europees niveau besloten dat de foto pontificaal recht van voren genomen hoort te worden.
Mijn humeur leed toch al onder het typische zompige moerasweer van vandaag, dit kon er nog wel bij. Wederom een prachtig mug-shot van mezelf rijker, maar ook een fles De Ranke's XX-bitter, bij wijze van troost.

Tijdelijk voor het gemak Open Haard aan de links toegevoegd.

Bij het resultaat vond ik het al bijna de moeite van het posten niet meer. Doe zelf de moeite van het klikken maar.

Herinnering voor de woensdag:

- Was draaien
- Boek(en) en kaart(en) over/voor wandelen in Kent zoeken
- Financiële situatie berekenen
- Eindelijk eens stofzuigen
- Tape "Cornelius live in paradiso 09-05-2002" op CD overzetten
- Nieuw paspoort aanvragen>

Zo. En nu mag die fles leeg!

[update 190602]
- Eindelijk eens stofzuigen
[End update 190602}

Frans Bromet was bezig met een serie portretten van lijsttrekkers toen Pim Fortuyn werd doodgeschoten. Omdat de campagnes gestopt werden en de VPRO het beter vond een programma over de actuele situatie uit te zenden, werden de portretten niet uitgezonden.
Gelukkig zijn ze nu alsnog te zien op de site van 7 Dagen.

Het blijft een geweldige clip, Star guitar van de Chemical Brothers.

Het feestje is voorbij, de bobo's weer vertrokken, de lancering een feit. Zoals ik gisteren beloofde volgt hier nu een greep uit de inzendingen door medewerkers voor een nieuwe slogan:

Het Nationaal Archief: Laat eens stof opwaaien
Het Nationaal Archief: Stof tot Nadenken
Hè já 't NA
Het Nationaal Archief: Lekkere stukken, zo voor het grijpen!
Het Nationaal Archief: een vreemde geschiedenis
Het Nationaal Archief: dat loopt in de papieren
Het Nationaal Archief: een papieren tijger
Het Nationaal Archief: van oude mensen en dingen die voorbijgaan
Het NA: vol oude mensen waar dingen aan voorbij gaan
Het NA: vol oude dingen waar mensen aan voorbij gaan
Het Nationaal Archief verwisselt het tijdelijke voor het eeuwige
Het Nationaal Archief: van stof tot nadenken
NA heden en verleden: uw toekomst
Wij hebben het! U moet het alleen nog maar weten te vinden.... Het Nationaal Archief
De oude orde ontmaskerd : het Nationaal Archief
Wat vergeten is en wat vergeten gaat worden. Het Nationaal Archief
Het NA; wij hebben geen last van het verleden
Ouwe troep heeft zo zijn waarde
NA: onbetaalbare antiek en curiosa
U zoekt de speld, wij zijn de hooiberg. Het Nationaal Archief
Het NA: zoek het zelf maar uit!
NA: I still haven't found what I'm looking for
Zonder het NA had U geen hobby
Godvergeten maar niet weggegooid: het Nationaal Archief

The Roman emperor Commodus had all of the dwarfs, cripples, and freaks collected in the city of Rome and had them brought to the Colosseum, where they were ordered to fight each other to the death with meat cleavers.
Hier meer trivia.

Morgen verdwijnt de naam ARA. Meegesleept in de trend van naamsveranderingen ontkomt het oude getrouwe Algemeen Rijksarchief niet aan een update van zijn uiterlijk: die prachtige statige en archaïsche naam wordt gewijzigd in Nationaal Archief (NA). Reden? Officieel omdat de instelling 200 jaar bestaat. Volgens mij steekt er een heel andere reden achter: de staatssecretaris van Cultuur (in casu de hoogste baas) verlangt een grotere cultuurparticipatie van het nederlandse volk. In gewoon Nederlands betekent dat dat het archief meer bezoekers moet trekken. En hoe verwezenlijk je dat? Door de aandacht op je te vestigen. En dat doe je weer door met een groot pers-offensief een naamsverandering bekend te maken. De Ster+Cultuur-spotjes zijn al te zien, verschillende kranten hebben er al over geschreven en morgen volgt de grote presentatie van de nieuwe website, die - primeur! - vanmiddag in plaats van morgen van het slot ging.
Bij een nieuwe naam hoort een nieuwe slogan. Na een interne prijsvaag kwam het motto "Nederland ontdek je in het Nationaal Archief" als winnaar uit de bus. Beetje kazig naar mijn smaak, maar het voldoet.
Voor de gein, en als eerbetoon aan het verloren Rijksarchief, zal ik morgen een selectie uit de verschillende suggesties uit die prijsvaag op de Klopgeest zetten. Ook om te laten zien dat sommige archivarissen wel degelijk gevoel voor humor hebben. Voorproefje:
In het Nationaal Archief heb je het NAkijken.

Frans Weisglas wordt voorzitter van de tweede kamer en Van Kooten & De Bie reageren direct met een nieuwe tape:

A beauty.

Spreek af met je familie om te gaan fietsen en neem de trein naar Amsterdam. Vertrek van het Amstelstation naar Oost, over het IJ, naar Durgerdam. Door de velden, over de dijken, naar Marken voor een prima lunch bij een stel achterbakse inteeltrestaurantuitbaters wie een bestelling tot het maken van drie porties poffertjes al doet zuchten en steunen. Door de polder terug, schapen, vogels en koeien kijkend, via Noord en het pondje terug de stad in. Bezoek het terras van brouwerij het IJ en laat Ton je lege glazen opruimen. Fiets een rondje door de stad naar het Koffiehuis van de Volksbond voor een uitstekend avondmaal.
Of doe heel wat anders op de fiets, ga ergens anders heen, naar Utrecht of Haarlem of desnoods Leiden, als je maar een paar uur op de fiets zit en een fijne tijd hebt. Maar ga niet naar de NS-fietsenstalling van het Amstelstation om een fiets met een zadel van het merk "Royal Shockabsorber" te huren; die zijn namelijk - zoals de naam al zegt - gemaakt voor b r e d e billen, die het kunnen dragen. Voor welvaartsreten zogezegd.
Het belooft een pijnlijke zit te worden voor de hele familie, morgen.

Komt het door het felle zomerlicht of zijn de meisjesogen simpelweg allemaal vrolijker geworden?